Παιδεία είναι εκείνη που γυμνάζει τον άνθρωπο από την παιδική ηλικία στην αρετή και του εμπνέει σφοδρή επιθυμία να την αγαπήσει και να γίνει τέλειος πολίτης, που να ξέρει να κυβερνά και να υπακούει στους νόμους με το πνεύμα της δικαιοσύνης.
Σε όποια κοινωνία δεν υπάρχει ούτε πλούτος ούτε φτώχεια, σ’ αυτήν ακριβώς θα μπορούσαν να αναπτυχθούν οι πιο ευγενικοί χαρακτήρες, αφού εδώ δεν είναι δυνατό να γεννηθούν ούτε η αλαζονεία ούτε η αδικία, ούτε επίσης ζηλοτυπίες και οι φθόνοι.
Στα παιδιά του πρέπει ν' αφήνει κανείς πολλή αιδημοσύνη και όχι χρυσάφι. 'Έχουμε όμως τη γνώμη πως θ' αφήσουμε στους νέους την αρετή αυτή με το να τους κάνουμε παρατηρήσεις όταν φέρονται με αναισχυντία. Αλλ' αυτό δεν κατορθώνεται με τη συμβουλή που δίνουμε τώρα στ ους νέους, λέγοντάς τους ότι ο νέος πρέπει να σέβεται το καθετί.
Το πρώτο από όλα τα αγαθά είναι η αλήθεια (..). Και σ’ αυτήν ευθύς από την αρχή πρέπει να μετέχει όποιος θέλει να κερδίσει τη μακαριότητα και την ευτυχία, για να ζήσει όσο είναι δυνατό πιο πολλά χρόνια σαν αληθινός άνθρωπος.
Η υπερβολική αγάπη για τον εαυτό μας γίνεται πάντοτε η αιτία όλων των σφαλμάτων. Αυτός που αγαπά τυφλώνεται από το αντικείμενο της αγάπης του, ώστε να κρίνει κακώς τα δίκαια και τα καλά και τα ωραία, επειδή νομίζει ότι πρέπει να τιμά περισσότερο την ατομικότητά του από την αλήθεια (…). Απ’ αυτό το ίδιο σφάλμα προήλθε και το ότι όλοι θεωρούν σοφία την αμάθειά τους.
Πρώτη, φυσικά, στην αξία έρχεται η πόλη και πρώτο επίσης το πολίτευμα και άριστοι οι νόμοι της – εκείνη στην οποία τηρείται απολύτως ο παλιός παροιμιώδης λόγος που καθορίζει ότι «οι φίλοι έχουν πράγματι τα πάντα κοινά».
Όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της πολιτείας, είναι πάνω απ’ όλα απαραίτητο να πάρει μέρος στη δίκη όλος ο λαός – γιατί όλοι είναι θύματα της αδικίας που διαπράττει κανείς εναντίον της πόλεως και θα αγανακτούσαν αν τους αγνοούσαν όταν παίρνονται τέτοιου είδους αποφάσεις.
Να μη δέχεται κανείς δώρα, όταν προσφέρει υπηρεσία στην πατρίδα. Όποιος δεν πείθεται, δικάζεται και καταδικάζεται, χωρίς κανένα δικαίωμα απαλλαγής, σε θάνατο.
Πρέπει πάντα να τιμωρείται ο κακός, για να διορθωθεί, αλλά ποτέ ο δυστυχισμένος.
Μέτρο του λόγου δεν είναι ο ομιλητής, αλλά ο ακροατής