Πώς θα πίστευες ποτέ ότι ευεργετείς τους φίλους, όταν ξέρεις καλά πως εκείνος που παίρνει τα περισσότερα από μέρους σου, θα ήθελε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση να χαθεί από τα μάτια σου; '0,τι κι αν πάρει κανείς από έναν τύραννο, ποτέ δεν το θεωρεί δικό του πριν να βρεθεί έξω από την επικράτειά του. Πώς, πάλι, είναι δυνατό να ισχυριστείς ότι οι τύραννοι έχουν τη δύναμη να υποτάσσουν τους εχθρούς, όταν ξέρουν χαλά ότι όλοι οι καταπιεζόμενοι είναι εχθροί τους, και δεν είναι δυνατό ούτε να τους σκοτώσει, ούτε να τους φυλακίσει όλους, γιατί τελικά ποιους θα κυβερνήσει; Επιβάλλεται, λοιπόν, αφού επισημάνει τους εχθρούς, άλλους να τους παρακολουθεί άγρυπνα και άλλους αναγκαστικά να τους χρησιμοποιεί. Οι τύραννοι, όσους πολίτες τούς φοβούνται, τους βλέπουν με στενοχώρια, αλλά και τους σκοτώνουν με στενοχώρια, συμπεριφέρονται, δηλαδή, με τρόπο ανάλογο όπως σ' ένα άλογο, που ενώ είναι καλό, ταυτόχρονα, επειδή είναι και ατίθασο, δημιουργεί τον φόβο μήπως προκαλέσει κάποια ανεπανόρθωτη συμφορά. Βεβαίως, θα σκότωνε κανείς το άλογο αυτό με στενοχώρια, επειδή είχε προτερήματα, αλλά και ζωντανό θα το χρησιμοποιούσε επίσης με στενοχώρια. Συνεπώς, καθετί επικίνδυνο, αλλά ταυτόχρονα και χρήσιμο, λυπεί και στενοχωρεί τους ανθρώπους και όταν το κατέχουν και όταν απαλλαγούν απ' αυτό.