Η βία δεν είναι γνώρισμα εκείνων που έχουν φρόνηση, αλλά εκείνων που έχουν δύναμη χωρίς νου.

Θέλω πολύ να σου δείξω [Χαρμίδη] πως, ενώ ούτε τους σοφότατους ντρέπεσαι ούτε τους δυνατότατους φοβάσαι, ωστόσο ντρέπεσαι να μιλήσεις στην Εκκλησία του Δήμου μπροστά στους αμαθέστατους και αδυνατότατους. Ποιους απ’ αυτούς τους υφαντές ή τους παπουτσήδες ή τους χτίστες ή τους χαλκιάδες ή τους γεωργούς ή τους εμπόρους ή τους μεταπράτες της αγοράς, που κοιτάνε πώς ν' αγοράσουν κάτι όσο φτηνά γίνεται και να το πουλήσουν όσο πιο ακριβά, ποιους ντρέπεσαι; Γιατί απ' αυτούς απαρτίζεται η Εκκλησία του Δήμου.

Όλοι οι τύραννοι, όπου γης, κινούνται πάντα σαν να βρίσκονται μέσα σε εχθρικό έδαφος και πιστεύουν πως είναι ανάγκη και οι ίδιοι να οπλοφορούν και να 'χουν επίσης πάντοτε μαζί τους άλλους οπλοφόρους για φρουρά. (...) Επιστρέφοντας στην πόλη τους, ξέρουν χαλά πως βρίσκονται ανάμεσα στους περισσότερους εχθρούς.

Ο τύραννος, όταν υποπτευθεί και αντιληφθεί ότι μερικοί τον αντιστρατεύονται ή τον υπονομεύουν και τους σκοτώσει, ξέρει ότι δεν συντελεί στην ευημερία της πολιτείας και αντιλαμβάνεται πως θα κυβερνήσει λιγότερους. Δεν μπορεί ακόμα να 'ναι ούτε χαρούμενος ούτε περήφανος για το έργο του, αλλά αντίθετα μειώνει στο έπακρο αυτό που συντελέστηκε και ταυτόχρονα απολογείται για την πράξη του, υποστηρίζοντας ότι δεν έκανε ό,τι έκανε για να αδικήσει. 'Έτσι ούτε ο ίδιος θεωρεί ευχάριστες και καλές τις πράξεις του.