Μέχρι το φθινόπωρο του 1968 το μοναστήρι ήταν ανδρικό. Μάλιστα μέσα από λίγα έγγραφα που μας έχουν σωθεί, παίρνουμε πληροφορίες για λίγα ονόματα μοναχών που έμεναν εκεί. Γύρω στα 1860 μνημονεύεται ως ηγούμενος του μοναστηριού ο παπα-Χριστόφορος, εφημέριος ήταν ο Μελέτιος και αδελφοί, ο Άνθιμος και ο Γρηγόριος. Το 1940 μνημονεύεται ως ηγούμενος ο αρχιμανδρίτης Μόδεστος Ανδρομανάκος. Τελευταίος ηγούμενος χρημάτισε ο μοναχός Γεννάδιος Βαδέλας, ο οποίος έχει ξεχωρίσει για την αγάπη και την αφοσίωση με την οποία εργάστηκε στο μοναστήρι.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το μοναστήρι περιέπεσε σε ένδεια και καταστροφή. Ο Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών Διονύσιος για να διασώσει το μοναστήρι από την κατάσταση αυτή άρχισε εργασίες ανοικοδόμησης των κτισμάτων του μοναστηριού. Προσπάθησε να επανδρώσει το μοναστήρι αλλά στάθηκε αδύνατο. Έτσι αποφασίζει για να μην κλείσει η Μονή, να ζητήσει να μετατραπεί σε γυναικεία, πιστεύοντας ότι έτσι θα διασωθεί από την καταστροφή και τον αφανισμό. Στέλνει αίτημα στην Ιερά Σύνοδο ζητώντας: «όπως εγκρίνουσα την εν λόγω απόφασιν ημών, προβή εις τας δεούσας ενεργείας παρά τω Υπουργείω Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, δια την έκδοσιν του απαιτούμενου Βασιλικού Διατάγματος». Ακολούθησε υπουργική απόφαση στις 12 Δεκεμβρίου 1968, με αριθμό 172381, σύμφωνα με την οποία η ανδρική Ιερά Μονή της Θεοτόκου Σταγιάδων μετατρέπεται σε γυναικεία: «αποφασίζομεν: Μετατρέπομεν την Αδρώαν Ιερά Μονήν της Θεοτόκου Σταγιάδων – Καλαμπάκας εις γυναικείαν τοιαύτην, άνευ ουδεμιάς επιβαρύνσεως του Ο.Δ.Ε.Π.».
Σύμφωνα με ένα θρύλο, το φθινόπωρο του 1968 η Παναγία κάλεσε στο Μοναστήρι της μια ομάδα επτά γυναικών Μοναχών. Η γαλήνη και η ηρεμία του μοναστηριού προσέλκυσαν την αδελφότητα με ηγουμένη την οσιωτάτη Μοναχή Θεονύμφη Κανταρτζή. Οι αδελφές ξεκίνησαν τη νέα πνευματική τους πορεία με την έγκριση και την ευλογία του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Διονυσίου με σύνθημά τους: «μία γνώμη, εν θέλημα εξ’ ίσου παλαίειν και το ένα φρονείν».