Η κομματικοποίηση Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων - Ιστορική αναδρομή

Written by admin 28 Nov Category:

Βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία αναδύθηκαν στη μνήμη μου παρόμοια περιστατικά της θητείας μου στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.

Το 1983 βλέποντας την έντονη κομματικοποίηση των ιδρυμάτων δημοσίευσα ένα άρθρο στην εφημερίδα, όπου στηλίτευα την κομματικοποίηση των πανεπιστημίων. Την επόμενη μέρα δεκάδες φοιτητές των αριστερών κομματικών νεολαιών ήρθαν έξω από το γραφείο μου με συνθήματα και να απαιτούν να βγω από το γραφείο μου όπου ήμουν κλειδωμένος για να απολογηθώ για τη δημοσίευση.

Επίσης κατά τη δεκαετία του 90 βρισκόμουνα κατά τύχη στο γραφείο του Πρύτανη και έγινα θεατής ενός θλιβερού περιστατικού. Ένας φοιτητής κυνηγούσε μέσα στο γραφείο του με ένα λοστό προκειμένου να χτυπήσει τον Πρύτανη.

Την ίδια δεκαετία η τότε πολιτική νεολαία του Συνασπισμού ζήτησε από τον πρόεδρο του Τμήματός μου την άδεια προκειμένου το κτίριο να χρησιμοποιηθεί ως χώρος διασκέδασης για ένα βράδυ. Την επόμενη μέρα πηγαίνοντας στα γραφεία μας τα βρήκαμε λεηλατημένα και οι υπολογιστές μας και ότι άλλο είχαμε έκαναν φτερά. Όταν προσπαθήσαμε να πάμε για να καταγγείλουμε το γεγονός οι ιθύνοντες της νεολαίας μας εμπόδισαν να προβούμε στην καταγγελία με το επιχείρημα ότι το πανεπιστήμιο προστατεύεται από το ακαδημαϊκό άσυλο και η αστυνομία δεν έχει το δικαίωμα να κάνει έρευνα μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Πως όμως ερμηνεύονται όλα αυτά.

Με τον ερχομό του ανανεωτικού νόμου-πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση το 1982, που εισήγαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ζήσαμε ένα κλίμα επερχόμενης κοσμογονικής αλλαγής στο πανεπιστήμιο, δυστυχώς όμως την επιδιώκαμε περισσότερο στο επίπεδο του εκδημοκρατισμού της οργάνωσης των εσωτερικών δομών και λιγότερο στο επίπεδο της ουσίας και της ποιοτικής αναβάθμισης της διδασκαλίας και του ακαδημαϊκού πολιτισμού.

Μετά τη ψήφιση του νόμου-πλαισίου το 50% του εκλογικού σώματος για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών και των προέδρων των τμημάτων ήταν φοιτητές. Οι ψηφοφόροι φοιτητές όμως ορίζονταν από τις κομματικές νεολαίες με αποτέλεσμα οι πρυτάνεις και οι πρόεδροι των τμημάτων να επιλέγονται στα κομματικά μαγειρεία.

Όμως η μετάβαση από την έδρα σε μια δημοκρατική κοινότητα δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία. Για παράδειγμα, το ξεπέρασμα της νοοτροπίας της έδρας-φέουδο δεν ήταν εύκολη υπόθεση, όπως και η εφαρμογή του νέου νόμου. Αντί για πλουραλισμό ιδεών και γνώσεων, άρχισαν να κυριαρχούν ποικίλων ειδών αντιπαλότητες, ανάμεσα στους παλιούς και τους νεότερους, στους φεουδάρχες και τους κομματικούς, στους ελισσόμενους και τους «αξιοκράτες», που όλοι μαζί δημιουργούσαν έναν πλουραλισμό συμφερόντων, περισσότερο, παρά μια υγιή κινητικότητα προς όφελος της ίδιας της ανώτατης εκπαίδευσης.

Από την άλλη μεριά, οι νεοεισερχόμενοι επιστήμονες άρχισαν να οργανώνονται συνδικαλιστικά στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά σε κομματική βάση. Δεν υπήρχε τότε άλλη αφετηρία για οργανωμένη δράση. Η επί πολλές δεκαετίες έλλειψη δημοκρατικής εκπροσώπησης σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής και οι παρενέργειες της παραγκώνισης των κεντροαριστερών κομμάτων από την εξουσία δημιούργησαν μια ανάγκη πολιτικοποίησης των πάντων.

Δυστυχώς όμως, αυτό έγινε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζαμε μέχρι τότε: την κομματικοποίηση όλων ανεξαιρέτως. Το κόμμα, γενικά, για όσους θεωρούσαν τον εαυτό τους «προοδευτικό», ήταν κάτι καλό και δεν είχε ακόμη περιβληθεί με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που του δίνουμε σήμερα.

Τη δεκαετία του 80 το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο κόμμα που ανέλαβε την εξουσία μετά από δεκαετίες του μονοκομματικού κράτους της δεξιάς με το σλόγκαν της «μεγάλης αλλαγής» στην εκπαίδευση και την κοινωνία, την οποία οι πολιτικοί φορείς τότε ευαγγελίζονταν.

Πολλοί ισχυρίζονται πως η κομματικοποίηση άρχισε με την εμφάνιση αυτής της παράταξης. Αυτό όμως δεν είναι εντελώς ακριβές, αν λάβει κανείς υπόψη την προηγούμενη μακρά περίοδο του μονοκομματισμού και του πελατειακού κράτους από την οκταετία ήδη του Καραμανλή, τις κατοπινές περιόδους, που εμπόδιζαν τις κεντρώες δυνάμεις να αναδειχθούν δημοκρατικά και να κυβερνήσουν, την μετέπειτα περίοδο της Χούντας και την επάνοδο της δεξιάς παράταξης στο προσκήνιο κατά τη μεταπολίτευση, ελλείψει άλλων αξιόπιστων εναλλακτικών.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως υπήρχε αξιοκρατία πριν την άνοδο αυτού, του δήθεν σοσιαλιστικού, κινήματος στην εξουσία, το οποίο, στην πραγματικότητα, εξελίχθηκε σε ένα κόμμα, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αρχηγικό-παπανδρεϊκό. Πέραν της μεσσιανικής νοοτροπίας που διακατείχε τα ευρύτερα στρώματα του λαού μας και του συνθήματος μιας πολυπόθητης, αλλά γενικόλογης «αλλαγής», αναπτερώθηκαν και οι ελπίδες σε όσους κεντροαριστερούς παρέμεναν μέχρι τότε στο περιθώριο ή διώκονταν από το κρατικό σύστημα σχεδόν επί μία πεντηκονταετία, ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να βρουν μια θέση που δικαιούνταν στην κοινωνία.

Τόσες δεκαετίες είχαν περάσει που η δεξιά και η ακροδεξιά παράταξη διαφέντευαν τον τόπο! Η κομματικοποίηση όμως του Ελληνικού πανεπιστημίου, όπως κι εκείνη του σχολείου, είχε ως αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι των κομμάτων να υπηρετούν πρωτίστως τα κομματικά τους συμφέροντα και δευτερευόντως τα συμφέροντα του κλάδου τους και της κοινωνίας μας, γενικότερα.

Έτσι κι αλλιώς τα κόμματα, που είχαν εισβάλει μέσα στα πανεπιστήμια, αναλάμβαναν την παραπέρα ικανοποίηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων. Θεωρώ πως, αν η πολιτική ζωή του τόπου ήταν προηγουμένως ομαλή, αυτό δεν θα συνέβαινε και θα μπορούσαμε κι εμείς σήμερα να έχουμε πανεπιστήμια που να λειτουργούν όπως στο εξωτερικό, με σεβασμό στους θεσμούς, με προσήλωση στο μαθησιακό και το επιστημονικό έργο, ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στην κοινωνία και την παραγωγή.

Δυστυχώς η παρατεταμένη πολιτική ανωμαλία και δυσλειτουργία σε όλους τους τομείς αναπαρήχθη με τα χρόνια και σήμερα βλέπουμε πως πάμε από το κακό στο χειρότερο. Οι μη ομαλές και δημοκρατικές πολιτικές λοιπόν καταστάσεις που είχαν προηγηθεί, τα απωθημένα των κεντροαριστερών δυνάμεων που είχαν συσσωρευτεί μετά τον εμφύλιο και οι άλυτες διαφορές μεταξύ τους, βρήκαν διέξοδο στον κομματισμό και τη μισαλλοδοξία.

Kαι με την άνοδο μιας υποτιθέμενης «σοσιαλιστικής» παράταξης του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά δεν μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε ρεβανσιστικές ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε αντισταθμιστικές προσδοκίες και πρακτικές, που κυριαρχούσαν από πάντα στο πελατειακό μας κρατικό σύστημα.

Το κακό όμως ήταν πως στη συνέχεια και το κεντροαριστερό κίνημα κατέληξε να γίνει και αυτό μέρος του κατεστημένου και να μιμείται τις προϋπάρχουσες πολιτικές, δημιουργώντας σιγά-σιγά μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις του.

Ο Έλληνας πολίτης δεν ήταν εύκολο να ξεπεράσει το σύνδρομο του αριστερού. (Αυτό τον χαρακτηρισμό τον διεκδικούσαν οι μισοί Έλληνες μετά τη δικτατορία).

Όλοι οι ανεπιθύμητοι του μονοκομματικού κράτους της δεξιάς καταρχάς είχαν γοητευθεί από τον «ανένδοτο» αγώνας του Γέρου της Δημοκρατίας, αλλά και το ρητορικό στυλ του συνεχιστή του, του Ανδρέα. Όλοι που τότε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και αριστερά κόμματα πίστευαν πως ανήκαν στις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις και ότι από το μετερίζι αυτό θα τους δινόταν η ευκαιρία να αγωνιστούν για τις εκπαιδευτικές και τις κοινωνικές αλλαγές, που ο καθένας από μας οραματιζόταν, ζώντας σε ένα κλίμα αισιοδοξίας.

Εκ των υστέρων πολλοί πολίτες συνειδητοποίησαν ότι ήταν αφελείς ρομαντικοί, που δεν είχαν σκεφτεί πως το κόμμα δεν είναι κάτι θεωρητικό. Είμαστε όλοι εμείς. Είναι η ιστορία μας. Και στη δράση του δεν μπορεί παρά να καθρεφτίζεται η ίδια μας η ιστορική, κοινωνική και πολιτική ωριμότητα, αυτή που διαμορφώνεται μέσα από τις πραγματικές εμπειρίες μας - περισσότερο - παρά μέσα από τα αφηρημένα λόγια και τις ιδέες, που τις μαθαίνουμε μονάχα μέσα από τα βιβλία ή τα φαντασιακά ιδεολογήματα του κοινωνικού μας περίγυρου.

Ένα μεγάλο ποσοστό του διδακτικού προσωπικού ήταν στην πλειονότητά τους οι «υποτακτικοί» των καθηγητικών εδρών, που ήταν τότε οι βοηθοί και οι επιμελητές των εδρών και συνήθως υπηρετούσαν τον αφέντη καθηγητή της έδρας. Ο νόμος–πλαίσιο για την ανώτατη εκπαίδευση, που επεξεργάστηκε και εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ το 1982, μπορεί θεωρητικά να χαρακτηριστεί ως ο πιο δημοκρατικός νόμος που υπήρξε ποτέ, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.

Όμως, οι νόμοι είναι νοητικές και τεχνικές κατασκευές, που μερικές φορές αφορούν ιδεατές κοινωνίες και καταστάσεις και δικαιώνονται μόνον μέσα από την εφαρμογή τους. Δεν είναι εμπειρία, που μπορεί πιο εύκολα να γίνει τρόπος ζωής.

Έτσι, διαπιστώθηκε ότι οι πιο φανατικοί εχθροί αυτού του νόμου-πλαίσιο δεν ήταν τόσο οι «φεουδάρχες» καθηγητές, που ούτως ή άλλως ευνοήθηκαν από τις μεταβατικές διατάξεις και όλοι τους αυτόματα κατέλαβαν την πρώτη καθηγητική βαθμίδα, χωρίς να κριθούν επιστημονικά, όπως οι ίδιοι έκαναν με περισσή αυστηρότητα για τους επόμενους. Αυτοί εξακολουθούσαν να έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και της ανέλιξης όλων των βοηθών και των επιμελητών, που εντάχθηκαν στη χαμηλότερη βαθμίδα, εκείνη του Λέκτορα.

Αντίθετα, εκείνοι που πολέμησαν τον υπό ψήφιση αυτό νόμο και προκάλεσαν τις περισσότερες ανώφελες αναστατώσεις, ήταν οι αριστερές, «δημοκρατικές» δυνάμεις, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της επεξεργασίας και της ψήφισής του.

Ζητήματα, όπως ο πανεπιστημιακός συνδικαλισμός και η συμμετοχή των φοιτητών σε διάφορες ακαδημαϊκές και αξιολογικές διαδικασίες του επιστημονικού προσωπικού μπήκαν εξ αρχής σε μια αφελή λαϊκίστικη βάση, γιατί τότε όλοι ήμασταν οι νεοφώτιστοι της δημοκρατίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν και μια πρόβλεψη που υπήρχε στο υπό διαπραγμάτευση προσχέδιο του νόμου-πλαίσιο, να υπάρχει δηλαδή και ένα ανώτερο όργανο, όπως μια ειδική Ακαδημία, η οποία να μπορεί να διασφαλίζει την καλή λειτουργία των ακαδημαϊκών οργάνων (π.χ., των Εκλεκτορικών Σωμάτων, που συγκροτούνταν για την ανέλιξη των διδασκόντων σε επόμενες βαθμίδες), ώστε να ελέγχονται τυχόν αυθαιρεσίες και κρούσματα αναξιοκρατίας. Ένα τέτοιο όργανο δεν το δέχθηκε καμιά αριστερή παράταξη, δικαιολογημένα ίσως, αφού έχοντας καεί επί δεκαετίες και υποστεί διαφόρων ειδών καπελώματα για τη διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου από τις δυνάμεις της λεγόμενης συντήρησης, ήταν φυσικό οι άνθρωποι αυτοί να φθάσουν στο σημείο να «φυσούν και το γιαούρτι».

Το φαινόμενο αυτό της προκαταβολικής καχυποψίας του κάθε «καμένου» από το παρελθόν πολίτη έχει εξαπλωθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής, με αποτέλεσμα εμείς οι ίδιοι να ορθώνουμε εμπόδια σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού αυτού του τόπου. Σε μια τοποθέτησή μου σε ένα αμφιθέατρο, όταν τόλμησα και είπα ότι ένα τέτοιο ανεξάρτητο, ελεγκτικό όργανο, όπως αυτό που προανέφερα, θα ήταν πολύ χρήσιμο, γιατί σε μια δημοκρατική χώρα όλοι και όλα τα θεσμικά όργανα πρέπει να ελέγχονται και να κρίνονται για τις ενέργειές τους, πάρα λίγο να με πετάξουν έξω με τις κλωτσιές και το επιχείρημα των «προοδευτικών» δυνάμεων ήταν ότι, όταν στα θεσμικά όργανα εκπροσωπείται η λεγόμενη «βάση» των πανεπιστημιακών φορέων, τότε εξασφαλίζονται αυτόματα και οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Το αντιφατικό της όλης υπόθεσης ήταν ότι όλοι εκείνοι που αρχικά κατηγορούσαν τον νόμο αυτόν ως αντιδραστικό, για να μην αποσπάσει τα εύσημα η κυβέρνηση, στη συνέχεια διαμαρτύρονταν σε οποιαδήποτε προσπάθεια περαιτέρω τροποποιήσεών του φωνάζοντας: «Κάτω τα χέρια από τις κατακτήσεις μας»! Οι δε συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, νεοφώτιστοι και αυτοί από την πλευρά τους, διακατέχονταν από τον φόβο μην τυχόν και τους προσάψουν την κατηγορία του λιγότερο αριστερού και παρέπαιαν πότε προς τη μια πλευρά και πότε προς την άλλη.

Είναι βέβαια γεγονός ότι ο νόμος αυτός απελευθέρωσε πολλές δημιουργικές δυνάμεις επιστημόνων, που το αναχρονιστικό σύστημα της έδρας τούς εμπόδιζε να αυτονομηθούν και να εξελιχθούν, όμως σε γενικές γραμμές το σύστημα, που πήγαινε να εκσυγχρονιστεί, στρεβλώθηκε στην πορεία και τελικά δεν λειτούργησε σύμφωνα με τα αρχικά οράματα. Διότι και με τον νέο νόμο-πλαίσιο, οι παραδοσιακές διαδικασίες και λογικές διατηρήθηκαν, έστω και αν άλλαξαν μορφή και προσωπείο.

Με το σύστημα της καθηγητικής έδρας οι πρυτανικές αρχές αναδεικνύονταν με την υποστήριξη της εκάστοτε κυβέρνησης και τις προνομιούχες κλίκες τους. Τώρα αναδεικνύονται μέσα από τα μαγειρεία του κομματισμού και των περιστασιακών δικτύων επιρροής.

Σε πολλές περιπτώσεις πολλά από τα τμήματα, από κομματικά φέουδα, είχαν εξελιχθεί είτε σε προσωπικά φέουδα, είτε σε ένα σύνολο αλληλοσυγκρουόμενων ομάδων, που μερικές φορές παρέκαμπταν τους όρους της ακαδημαϊκής δεοντολογίας.

Αλλά και στο θέμα της ανέλιξης των διδασκόντων στις επόμενες καθηγητικές βαθμίδες, οι νεο-έλληνες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι κατάφεραν να ενεργοποιήσουν με μαεστρία τους οικείους από το παρελθόν τρόπους κοινωνικής, κομματικής και προσωπικής δικτύωσης, προκειμένου να επιβιώσουν και να εξασφαλίσουν την εξέλιξή τους στο νέο αυτό το σύστημα.

Η κομματικοποίηση της φοιτητικής κοινότητας έφερε τους εκπροσώπους της σε σημείο, ώστε οι νέοι αυτοί άνθρωποι, αντί να γίνονται πρωτοπόροι ιδεών, ο ανθός της στοχαζόμενης νεολαίας, κατέληξαν να εμπλέκονται σε διαδικασίες συναλλαγής με τους καθηγητές, πατρωνίας των συναδέλφων τους φοιτητών και κατακερματισμού του φοιτητικού κινήματος. Κατέληξαν να στερέψουν από κάθε ίχνος δημιουργικότητας και φαντασίας, με αποτέλεσμα οι αγώνες τους να περιορίζονται σε κραυγές και συνθήματα, σε πανό και σε αφισορρύπανση τριτοκοσμικού τύπου, σε παπαγάλισμα μιας κομματικής γραμμής και σε συζητήσεις όπου δεν χωρά τίποτε άλλο πέρα από το ναι ή το όχι. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατάντημα για το κομμάτι αυτό της νεολαίας μιας χώρας, το οποίο συνήθως αποσπά και έναν σημαντικό πολιτιστικό ρόλο στη μελλοντική κοινωνία της.

Ένα ερώτημα, που από νωρίς έθεσα στον εαυτό μου, ήταν γιατί δεν λειτούργησε αυτός ο - έστω και «κουτσουρεμένος» - δημοκρατικός νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση.

Η πρώτη απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήταν, ότι για να λειτουργήσει ένας δημοκρατικός νόμος, θα πρέπει αυτοί που τον εφαρμόζουν να είναι και οι ίδιοι δημοκράτες στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, δηλαδή να έχουν ανεπτυγμένη δημοκρατική συνείδηση και εμπειρική δράση. Και αυτή η συμπεριφορά δεν αποκτάται με το να έχουμε ενταχθεί σε μια υποτιθέμενη «δημοκρατική» παράταξη ή σε ένα «προοδευτικό» κόμμα, αλλά είναι αποτέλεσμα και προϊόν μιας μακροχρόνιας, εμπειρικής και συλλογικής διαδικασίας. Προϋποθέτει πολύ κόπο, κριτική ικανότητα και αυτοκριτική, δημοκρατικά βιώματα, δημοκρατική παιδεία. Με λίγα λόγια, προϋποθέτει και το ανάλογο πολιτιστικό πλαίσιο και το ιστορικό παρελθόν. Όταν όμως ένας δημοκρατικός νόμος-πλαίσιο δεν καταφέρνει να λειτουργήσει λόγω της μη δημιουργικής εκμετάλλευσης των ελευθεριών που παρέχει ή εξ αιτίας διαφόρων άλλων στρεβλωτικών φαινομένων, τότε η πολιτεία συνήθως καταφεύγει στο τέλος σε πιο συντηρητικά σχήματα. Και αιτία δεν είναι μόνον οι συντηρητικοί πολιτικοί κύκλοι, που τα υποστηρίζουν, αλλά κι εκείνοι που υπονομεύουν με την πολιτική τακτική τους την πραγμάτωση του οράματος που διαπνέει τον νόμο αυτόν κατά τη διαδικασία της εφαρμογής του. Στην προκείμενη περίπτωση και τα κόμματα των αριστερών παρατάξεων έβαλαν και αυτά το χεράκι τους, ώστε να φτάσει το πανεπιστήμιο στο χάλι που βρίσκεται σήμερα.

Μια δεύτερη απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το αποτέλεσμα της ματαίωσης του πνεύματος ενός δημοκρατικού νόμου συνδέεται με την ανάγκη κατανόησης των μηχανισμών και των διαδικασιών κάθε αλλαγής. Γενικά, το καινούργιο πατάει στην προϋπάρχουσα εμπειρία και αφομοιώνεται με έναν παράλληλο μετασχηματισμό της. Το καινούργιο συνήθως ενσωματώνεται στο παλιό είτε το θέλουμε είτε όχι.

Έτσι ερμηνεύεται και το γεγονός ότι τα περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα μετεξελίχτηκαν σε κομματικά ή προσωπικά φέουδα και η δικτατορία της έδρας σε δικτατορία των εκλεκτορικών σωμάτων.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης μάλιστα ήταν πως το καθηγητικό κατεστημένο, αγανακτισμένο από το ότι έχαναν την εξουσία τους και διατηρούσαν μόνον αυτή της ανέλιξης των μελών ΔΕΠ, ψήφιζαν από αντίδραση πολεμικά σχήματα, προσκείμενα στο ΚΚΕ, τα οποία μετέτρεψαν τελικά τη σύγκλητο σε πολιτικό όργανό τους, όπου οι συνήθεις συζητήσεις ήταν πάνω σε θέματα σχετικά με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και σε διάφορες ανούσιες και στερεοτυπικές αντεγκλήσεις, που με τον καιρό συνέβαλαν στη δημιουργία μιας κατάστασης δυσλειτουργίας του πανεπιστημίου και στα μετέπειτα στρεβλωτικά αποτελέσματα της εφαρμογής του νέου νόμου μέσα από την πράξη.

Σε αυτή τη δίνη των μικρο-κομματικών συμφερόντων και των «ανίερων συμμαχιών», ο νόμος-πλαίσιο πολύ γρήγορα άρχισε να καθρεφτίζει την κοινωνία μας. Ένα άρθρο μου που είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”, το οποίο στηλίτευε αυτά τα φαινόμενα και τον κατήφορο που έπαιρνε το ίδρυμα, ήταν η αιτία που αναγκάστηκα να κοιμηθώ ένα βράδυ στο γραφείο μου, γιατί είχαν μαζευτεί περίπου 100 φοιτητές, οπαδοί της παράταξης του ΚΚΕ, που φώναζαν απειλητικά και ζητούσαν να «απολογηθώ για το δημοσίευμα».

Το φαινόμενο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τραμπουκίστικο τρόπο έξω από τις πρακτικές του διαλόγου, συνεχίζεται και σήμερα, με τις ευλογίες και ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα μασκοφόροι φοιτητές σήμερα να βιαιοπραγούν ή να κυνηγούν με λοστούς προέδρους τμημάτων και πρυτάνεις για να τους χτυπήσουν στο κεφάλι, ή να τον εξευτελίζουν όπως πολύ καθαρά με την παραπάνω φωτογραφία χωρίς αυτοί να έχουν καμία δυνατότητα προστασίας, μια που η άκριτη εφαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου κατάντησε να προστατεύει περισσότερο την αυθαιρεσία και τις εγκληματικές πράξεις, παρά την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Η κομματικοποίηση Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων - Ιστορική αναδρομή

Error message

Αριστοτέλης

Ντοστογιέφσκι

Ηράκλειτος

Πιττακός