Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής

Error message

Notice: Trying to access array offset on value of type null in scssc->sortArgs() (line 1624 of /home/drapti5/public_html/cvraptis/sites/all/themes/superhero/includes/scss.inc.php).

Written by admin 29 Nov Category:

Παραφρασμένο κείμενο

(Παραφράσεις με μπλε)

Μια μέρα ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται αθόρυβα, χωρίς να τον προσέξει κανένας και – πράγμα παράξενο – όλοι τον αναγνωρίζουν… Ο λαός σαν να τον τραβούσε μια ακατανίκητη δύναμη, όλοι μαζεύονται στο πέρασμά του και τον ακολουθούν.

Σιωπηλός, περνά καταμεσής του πλήθους, μ’ ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας. Η καρδιά του πλημμυρίζει από αγάπη, τα μάτια του αντανακλούν τη Γνώση, το Φως και τη Δύναμη…

Σταματά στην πλατεία Συντάγματος τη στιγμή που φέρνουν ένα άσπρο φέρετρο, όπου αναπαύεται ένας αλλοδαπός ομοφυλόφιλος. Η αιτία του θανάτου του άγνωστη και, όπως λένε, δεν θα μαθευτεί ποτέ. Δεν υπάρχουν ιερείς και ψαλμωδίες, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Αμβρόσιος ο Χρυσόστομος απαγόρευσε να γίνει χριστιανική κηδεία, λόγω του ομοφυλικού ερωτικού προσανατολισμού του αποθανόντος νεαρού.

Ο νεκρός είναι σκεπασμένος με λουλούδια. “Θ’ αναστήσει τον νεκρό”, φωνάζει το πλήθος, και η μητέρα του νεκρού κλαίει. Ξαφνικά, μια φωνή αντηχεί, η μητέρα ρίχνεται στα πόδια του : “Αν είσαι Εσύ, ανάστησε το παιδί μου !” και του απλώνει τα χέρια της.

Η πομπή σταματά, αφήνουν το φέρετρο πάνω στον πέτρινο παγκάκι της πλατείας. Ο Χριστός κοιτάζει τον νεκρό με θλίψη, το στόμα του προφέρει για μια φορά ακόμη : «Ταλιθά κούμμι», και ο νεκρός ανασταίνεται.

Ο νεκρός σηκώνεται, κάθεται και κοιτάζει γύρω του με ύφος κατάπληκτο και χαμογελαστό. Κρατάει ακόμη στα χέρια του το μπουκέτο με τ’ άσπρα τριαντάφυλλα, που συνηθίζουν να δίνουν στους νεκρούς. Ο Χριστός τον πλησιάζει, τον αγκαλιάζει και τον ασπάζεται. Το πλήθος, όλοι έχουν ταραχτεί, φωνάζουν, κλαίνε.

Εκείνη τη στιγμή περνά από την πλατεία ο Αρχιεπίσκοπος. Είναι ένας γέρος, σχεδόν αιωνόβιος, με γεμάτο πρόσωπο, μάτια χωμένα στις κόγχες, μα που μέσα του λάμπει ακόμη μια σπίθα.

Δεν φοράει πια εκείνη την περίλαμπρη στολή, τη χρυσαφένια μίτρα και την ποιμαντική ράβδο, που τον έκανε να ξεχωρίζει χτες μέσα στο πλήθος, την ώρα που οι εθνικόφρονες κυβερνήτες εκτελούσαν τους εχθρούς της Πατρίδας. Έχει ξαναβάλει το παλιό, ασκητικό του ράσο. Οι σύνοδοί του τον ακολουθούν από απόσταση, όλο σεβασμό.

Σταματάει πλάι στο πλήθος και κοιτάζει από μακριά. Τα είδε όλα, το φέρετρο ακουμπισμένο μπροστά Του, την ανάσταση του νεκρού, και το πρόσωπό του σκοτεινιάζει…

Ζαρώνει τα πυκνά του φρύδια και στα μάτια του αστράφτει μια τρομερή φλόγα. Βγάζει το κινητό του και τηλεφωνεί στον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως να του δώσει το δικαίωμα να τον συλλάβει. Οι φρουροί τον συλλαμβάνουν και τον οδηγούν στα μπουντρούμια κελιά της οδού Μπουμπουλίνας.

Την άλλη μέρα ο Αρχιεπίσκοπος Τον επισκέπτεται στο κελί του.

-«Ά, Εσύ; Είσαι Εσύ;” Μην παίρνοντας απάντηση προσθέτει γρήγορα:

- «Μη λες τίποτα, πάψε. Άλλωστε τι θα μπορούσες να πεις; Τα ξέρω όλα πολύ καλά. Και δεν έχεις το δικαίωμα να προσθέσεις ούτε μια λέξη στα όσα είπες άλλοτε. Γιατί ήρθες να μας αναστατώσεις; Αύριο θα σε καταδικάσω και θα καείς στην πυρά, όπως ο χειρότερος των αμαρτωλών, κι αυτός ο ίδιος λαός που σου φιλούσε τα πόδια, θα ξεχυθεί αύριο, μόλις δοθεί το σύνθημα, για να βάλει φωτιά στη σωρό με τα ξύλα».

- «Έλεγες στον κόσμο, θέλω να σας καταστήσω ελεύθερους! Ε, λοιπόν ! Τους είδες τους “ελεύθερους” ανθρώπους» – προσθέτει ο Αρχιεπίσκοπος με σαρκαστικό τόνο.

- «Ναι, όλο αυτό μας στοίχισε πολύ ακριβά»- εξακολούθησε κοιτάζοντάς τον με αυστηρότητα –«μα επιτέλους τελειώσαμε τούτο το έργο στο όνομά σου. Μας χρειάσθηκαν είκοσι αιώνες σκληρής δουλειάς, για να εγκαθιδρύσουμε την ελευθερία. μα τώρα πια έγινε…»

- «Θυμήσου το πρώτο ερώτημα του σατανά τότε που σε τρεις ερωτήσεις – πειρασμούς δεν απάντησες» !

- «Βλέπεις αυτές τις πέτρες στην άνυδρη έρημο; Μετάλλαξέ τις σε ψωμιά κι ο κόσμος θα τρέξει να πέσει στα πόδια σου, όμοια σαν ένα κοπάδι πειθαρχημένο κι όλο ευγνωμοσύνη. Μα δε θέλησες να στερήσεις τον άνθρωπο από την ελευθερία του, κι αρνήθηκες, κρίνοντας πως η ελευθερία ήταν κάτι ασυμβίβαστο με την υποταγή που αγοράζεται με ψωμιά. Αποφάνθηκες πως ο άνθρωπος δεν ζει “μόνο με άρτον”, μα ξέρεις ότι στ’ όνομα του γήινου αυτού άρτου, το πνεύμα της Γης θα εξεγερθεί εναντίον σου, θα αγωνιστεί και θα σε νικήσει»

«Δεν υπάρχει στο ξαναλέω, πιο αγωνιακή ανάγκη για τον άνθρωπο από το να βρει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, ένα πλάσμα που να του παραδώσει αυτή την ελευθερία, που ο δυστυχισμένος κουβαλά στη ράχη του από τη στιγμή της γέννησής του. Ξέχασες λοιπόν ότι ο άνθρωπος προτιμά την ησυχία του κι ακόμη τον θάνατο, από την ελευθερία να ξεχωρίζει το Καλό απ’ το Κακό; Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό για τον άνθρωπο από το να τον αφήνεις ασύδοτο, μα κι ακόμη τίποτα πιο επίπονο. Μεγάλωσες την ανθρώπινη ελευθερία αντί να την περιορίσεις, κι επέβαλες για πάντα στο ηθικό άτομο τα βασανιστήρια αυτής της ελευθερίας. Θέλησες να σε αγαπούν ελεύθερα, να σε ακολουθήσουν εθελοντικά οι άνθρωποι γοητευμένοι από σένα.

- Υπάρχουν τρεις δυνάμεις, οι μόνες που μπορούν να υποδουλώσουν για πάντα τη συνείδηση αυτών των αδυνάμων επαναστατημένων, είναι: το Θαύμα, το Μυστήριο, η Κυριαρχία ! Τα απώθησες και τα τρία αυτά, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα.

- Το τρομερό και βαθύ Πνεύμα, σε είχε συμπαρασύρει μέσα στον Ναό και σου είχε πει: “Θες να ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού; Πέσε κάτω από δω ψηλά, γιατί είναι γραμμένο πως οι άγγελοι θα σε συγκρατήσουν και θα σε στηρίξουν, δεν θα τραυματιστείς καθόλου, και τότε θα ξέρεις αν είσαι γιος του Θεού, και θα αποδείξεις έτσι την πίστη στον Πατέρα σου”. Μα απόδιωξες και τούτη την πρόταση, δεν όρμησες να πέσεις κάτω.

- Δεν κατέβηκες από το σταυρό όταν σε κορόιδευαν, κι όταν σου φώναζαν με απόγνωση: “Κατέβα από το σταυρό και θα σε πιστέψουμε”. Δεν το έκανες, γιατί δε θέλησες πάλι να υποδουλώσεις τον άνθρωπο με ένα θαύμα, επιθυμούσες μια πίστη που θα ήταν ελεύθερη και δεν θα εμπνεόταν από θαύματα. Σου χρειαζόταν μια ελεύθερη αγάπη, κι όχι η δουλική συμπεριφορά του τρομοκρατημένου σκλάβου.

- Ωστόσο, θα μπορούσες τότε να είχες πάρει το σπαθί του Καίσαρα. Γιατί το απόδιωξες αυτό το τελευταίο δώρο; Ακολουθώντας εκείνη την τελευταία συμβουλή του παντοδύναμου Πνεύματος, θα μπορούσες να πραγματοποιήσεις το κάθε τι που ζητούν οι άνθρωποι στη ζωή, και πάνω σε αυτή τη γη: να γίνεις ένας αφέντης που εμπρός του να προσκυνούν, ένας φύλακας της συνείδησής τους, και το μέσο που θα τους ανάγκαζε να ενωθούν τελικά μονοιασμένοι σε μια κοινότητα μυρμηγκιών, γιατί η ανάγκη για παγκόσμια ένωση είναι το τρίτο και το τελευταίο βασανιστήριο της ανθρώπινης φυλής.

Ο Αμβρόσιος σωπαίνει, περιμένει μια στιγμή την απάντηση του Κρατούμενου. Η σιωπή του, τον βαραίνει. Ο Κρατούμενος τον άκουγε όλη την ώρα έχοντας καρφωμένη πάνω του τη διαπεραστική κι ήρεμη ματιά του, φανερά αποφασισμένος να μην του απαντήσει. Ο Αμβρόσιος θα ήθελε να του πει κάτι, έστω κι αν ήταν λόγια πικρά και σκληρά. Ξαφνικά ο Κρατούμενος πλησιάζει ήρεμα και σιωπηλός τον Αμβρόσιο και του φιλά τα άχρωμα χείλια του. Αυτή ήταν όλη κι όλη η απάντησή του. Ο Αμβρόσιος τινάζεται, τα χείλια του τρέμουν. Πάει στην πόρτα, την ανοίγει και του λέει : “Φύγε και να μην ξαναγυρίσεις πια… ποτέ πια !” Και τον αφήνει να φύγει μέσα στα μισοσκότεινα σοκάκια των Εξαρχείων.

Error message

Παραφρασμένο κείμενο

Αριστοτέλης

Ντοστογιέφσκι

Ηράκλειτος

Πιττακός